Dzieje się dużo, więc niektóre rzeczy mogą umknąć nie tylko z racji ich totalnego przemilczenia przez media. O sprawie Stanisława Remuszki pisałem kiedyś w tekście „Trzy zagadki III RP”. 19 marca zeszłego roku napisałem:
„(...)Łysiak narzeka na "wykluczenie", ale jednak jest o nim głośno, choćby komercyjnym sukcesem i znanym nazwiskiem przebił się i z "Salonami" do społecznej świadomości. "Michnikowszczyzny" nikt nawet nie próbował przemilczeć, choć RAZ na początku śledził sygnały mogące świadczyć o takich próbach. Jednak tu też się udało. Ksiażka stała się bestsellerem, jest o niej głosno do dziś, każdy prawie musiał się zachwycić, albo też dać wyraz swemu oburzeniu. A o książce Remuszki "Gazeta Wyborcza - początki i okolice" cicho. Nie słyszał o niej zdaje się ani Łysiak, ani Ziemkiewicz (jeżeli któryś z nich pisał o Remuszcze, proszę mnie poprawić), ani żadna z prawicowych gazet (że o bohaterce nie wspomnę). A szkoda, bo rzecz to ciekawa - jednak o samej książce napiszę więcej, gdy już przeczytam ją w całości, na razie połknąłem dość szybko pierwsze 100 stron. Czyta się to dość łatwo i szybko, gdyż nie jest to zbity materiał, a zbiór tekstów i dokumentów, z których dowiemy się np. jakie teksty Adam Michnik odrzucał Remuszcze już w 1989 roku, gdy ten miał całkiem sporo złudzeń wobec GW i jej naczelnego (jak zapewne prawie wszyscy ówcześni czytelnicy GW). Remuszko pisał, ze gdy już postanowił wydać swój tomik, zamieszczenia reklamy odmówiły mu takie media jak 'Gazeta Polska", "Wprost", "Nasz Dziennik" i kilka innych, już mniej zaskakujących. "GP" zmieniła redaktora, "Wprost" dryfuje w stronę zbliżoną do PiS (przynajmniej w kwestiach politycznych można odnieść takie wrażenie), "Nasz Dziennik" to w ogóle zagadka w tym towarzystwie - a jednak o Remuszcze dalej ani słowa, nie licząc notki we "Wprost" w której Mazurek z Zalewskim porównują go z Janowskim, przywołując go w zupełnie innym kontekście niż książka i powątpiewając w jego zdrowie psychiczne.
Tak więc zagadka trzecia - czemu książka Remuszki o Wyborczej nawet teraz, gdy już nie jest to temat tabu, a nawet pewna moda (raz na jakiś czas i moda może być pozytywnym zjawiskiem) nie może przebić się do mediów?(...)”
Od tamtej pory niewiele się zmieniło. Na mój ówczesny tekst nie odpowiedział żaden salonowy „czerwony”, jeden z komentatorów (Stvorek) wkleił za to dwuzdaniowa wypowiedź na temat Remuszki autorstwa Krzysztofa Leskiego – „Remuszko? Przemiły facet. Jego książka? Trochę faktów i duuużo nadinterpretacji.” I to było tyle.
Wczoraj w sadzie apelacyjnym odbyła się rozprawa w sprawie Remuszki przeciw „Rzeczpospolitej” o wolność słowa. Publicysta informował o niej na swojej stronie, zapraszając do sadu swoich sympatyków i aktywnych publicystów. Przyszli, co chyba już nikogo nie dziwi, tylko ci pierwsi – razem 17 osób, w tym Zofia Romaszewska, Maciej Iłowiecki i Tadeusz Sznuk. Sąd pozew Remuszki odrzucił, przedkładając, jak pisze dziennikarz w mailu wysłanym po rozprawie do osób zainteresowanych, wolnośc gospodarcza nad wolnośc słowa. Sędzia stwierdził tez, budząc najpierw osłupienie, a potem wesołośc, że w Polsce panuje pluralizm medialny, w związku z czym Remuszko po odmowie zamieszczenia reklamy przesz „Rz” mógł przecież próbować gdzie indziej (przypomnijmy, że umieszczenia jej na swoich łamach odmówiły wszystkie media, od lewej do prawej, w tym „Gazeta Polska” i „Nasz Dziennik”). Sąd nie odniósł się do żadnego z argumentów przedstawionych przez Remuszkę i uznał sprawę za zamkniętą. Uzasadnienie wyroku wkrótce pojawi się na stronie zainteresowanego, wtedy wrócę znów do tej sprawy. Pozostaje jedynie pocieszać się, że tym razem sąd nie uznał, że zamieszczanie negatywnych treści na temat Adama Michnika jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Remuszko nie zamierza się poddać, pozostaje więc życzyć mu powodzenia i w miarę naszych możliwości nagłaśniać sprawę. Bo jeśli my nie będziemy o niej pisać, na pewno nikt inny tego nie zrobi.
